یک فضای کاریِ حرفه‌ای می‌تواند کارفرمایان را تحت تاثیر قرار دهد ، در حالیکه یک دفترِ کاری با طراحیِ ارگونومیک می‌تواند بهره‌وری را بالا ببرد و تن‌درستیِ محلّ کار را تسهیل کند. اگرچه تصمیم‌گیری برای زمانِ اِعمالِ این تغییرات می‌تواند چالش‌برانگیز باشد. یک شرکت باید این موضوع را در نظر بگیرد که بیشترین نیازها و  فرصت‌ها در کدام بخشند. پنج موقعیت که کسب و کارها می‌توانند از آنها برای روزآمدن کردن فضای شرکت بهره ببرند، در پی می‌آیند.

 

۱-  جابجاییِ محلّ کسب و کار

کسب و کارها به دلایلِ گوناگون محلّ کارشان را تغییر می‌دهند. میل به سود بیشتر، به دست آوردن بازارهای جدید و حلّ مسائلِِ نیروی کار، سه تا از این دلایل هستند.[۱] فارغ از دلیلتان برای این کار، انتقال به یک دفترِ کار جدید به شما بهترین فرصت را می‌دهد تا یک طراحیِ نوین با اثربخشیِ بیشتر داشته باشید.

این موقعیت شانسی عالی برای اجرایی کردنِ تغییرات گسترده است؛ از سفارشِ  مبلمانِ اداریِ تازه تا رنگ زدن دیوارها با رنگ‌های مختلف. برای مثال،  می‌توانید برای تمامیِ نیروی کاری‌تان میزِ کارِ ایستاده- نشسته تهیه کنید. ارتفاعِ قابلِ تنظیمِِ این میزها به این معنا است که کارمندان می‌توانند بایستند و روالِ خطرناکِ  نشستنِ دائمی را، بدون آنکه از کار کردن دست بکشند، بشکنند. به علاوه، مطمئن شوید که نورپردازی کافی را با نور طبیعی ترکیب می‌کنید تا محیطِ کاریِ ایده‌آلی فراهم شود.

 

 

۲- کهنه به نظر رسیدن

دفترِ کاری با دیوارهایی به رنگی خسته‌کننده، میزهایی قدیمی و صندلی‌هایی با چرخِ از کار افتاده، این پیام را منتقل می‌کند که شرکت از زمانه عقب است. کارمندها می‌خواهند  برای سازمانی کار کنند که به جلو پیش می‌رود و یک دفترِ کاریِ خارج از رده، می‌تواند ادراکِ متضادی را موجب شود. به علاوه، شما فضایی می‌خواهید که به آسودگی بتوانید کارفرمایانتان را به آنجا دعوت کنید. اضافه کردن جنبه‌های مدرن مانندِ مبلمان با طراحیِ ارگونومیک و دکوراسیونِ اداریِ معاصر می‌تواند فضا را روشن کند و روحیه‌ی کارمندان را ارتقا دهد.

 

 

۳- تغییر فرهنگی

برخی مواقع تغییراتِ فرهنگی تدریجاَ به صورتِ خودبه‌خودی رخ می‌دهند. در مواقعِ دیگر، کارفرمایان تغییر را تسهیل می‌کنند تا رضایتِ کارمندان و تصویرِ برندشان[۲] را بالا ببرند. به هر حال، دفترِ کاری باید به عنوان راهی برای پرورش یک فرهنگِ شرکتی عمل کند. این موضوع معمولاَ به طراحیِ فضایی برای موثر برای همکاری دارد، که به معنای اضافه کردن جاهایی برای کارِ گروهی و ساختن ارتباطات است. اتاق‌های بازی یا سالن‌های استراحت برای این کار بسیار عالی هستند.

 

۴- کوچک شدنِ فضای کاریِ شما

همه‌ی کسب و کارها برای رشد هدف‌گذاری می‌کنند اما همه‌ی شرکت‌ها از این منظر برای آینده برنامه‌ریزی نمی‌کنند.  به همین خاطر ممکن است که آنها فضای کاری که  تعداد زیادی کارمند، تجهیزاتِ بهتر یا فضای همکاریِ را در خود جا دهد، در اختیار نداشته باشند. این کمبودِ برنامه‌ریزی می‌تواند از پتانسیل‌های سازمان برای موفقیت، جلوگیری کند. خوشبختانه، برای بیشینه کردنِ فضا تعداد اندکی بُرشِ طراحانه نیاز است.

در این کوشش،  مهم است که جریانِ رفت و آمد، کنترلِ حجم و انعطاف‌پذیری برای رشد بیشتر در آینده را در نظر داشته باشیم. برای مثال،  کارفرمایانی که خواهانِ همکاریِ کارمندانشان هستند باید دسترس‌پذیری همکاران به میزِ کاریِ یکدیگر را آسان سازند. گذرگاه‌های آشکار میانِ مبلمانِ اداری نکته‌ای کلیدی است. به علاوه، فضاهای همکاری، مانندِ جایی با مبل‌های سرتاسری و میزهایی کوچک، باید فاصله‌‌ی لازم از  ایستگاه‌های کاری را داشته باشد تا گفتگوها حواسِ افرادِ دیگر را پرت نکند. در آخر، بخشی از دفتر کاری را  برای تطبیق‌پذیری برای جا کردن رشدِ آینده‌ی شرکت در آن، شناسایی کنید. این بخش می‌تواند جایی باشد که ناحیه‌ی مخصوص به همکاری را در آن قرار می‌دهید که ممکن است بعداَ تبدیل به فضایی برای قرار دادنِ میزهای اداری بیشتر شود.

 

 

۵- فضای کمتر استفاده‌شده

برای برخی شرکت‌ها، موقعیتی بالعکسِ این عنوان صدق می‌کند. کارفرمایان به دفترِ کاری نگاه می‌کنند  و فضاهای خالی و جاهایی که برای اهدافی که برای آن‌ها ایجاد شده‌اند، استفاده نشده است را می‌بینند. این موضع فرصتی برای طراحیِ دوباره را حاضر می‌کند که نه تنها بهره‌وری را افزایش می‌دهد، بلکه هزینه‌ها را نیز بهینه می‌کند. کم‌استفاده‌شده رها کردنِ جاهایی از دفترِ کاری ضرورتاَ به این معناست که سازمان‌ها بودجه‌ای را که برای فضای دفترِ کاری در نظر گرفته شده است را تلف می‌کنند.

این را در ذهن داشته باشید که طراحیِ دوباره‌ برای حداکثر استفاده از فضای کمتر موردِ استفاده قرار گرفته، شما را  به فضای خالی محدود نمی‌کند.  این بدان معناست که بخش‌های دیگر نیز می‌توانند گسترش بیابند. برایب نمونه، می‌توانید برای کارمندان میزهای کارِ بزرگتری تهیه کنید که جای بیشتری برای قرار دادنِ چیزها داشته باشند.   برداشتن چیزهای مورد نیاز از روی میز به دلیل کمبود جا موجب پریشانی می‌شود و  سازماندهیِ بیشترِ چیزها  منجر به تندرستیِ بیشترِ کارکنان.

 

منبع: OFFICEDESIGNS

 

مرتبط:  دگرگون کردن فضاهای داخلی در معماری، بخش اول، بخش دوم، بخش سوم، بخش چهارم ، طراحی لابی نوین

       

   

[۱]  Entrepreneur

[۲] brand image  

بخشِ اول

اصطلاحِ درون‌گرا به فردی اشاره دارد که اطلاعات را به صورتِ درونی پردازش می‌کند. برخلافِ همتایانِ پر سر و صدا و معاشرتی‌شان، برون‌گرایان، درون‌گراها اَشکالِ مستقیم‌تر ارتباط و تعاملِ اجتماعی را ترجیح می‌دهند. اگرچه اغلب به چشمِ افرادی کناره‌گیر و کمتر اجتماعی به آنها نگریسته می‌شود، در حقیقت درون‌گراها درست عکسِ آن هستند. در گزارشی که در اصل یو.اس.ای.تودی [۱] آن را تهیه کرده بود، آمده است که چندین مطالعه نشان داده است که درونگرایان اعضای تیمیِ عالی‌ای هستند که به خاطرِ مهارت‌های ارتباطی و شنیداری‌شان شناخته می‌شوند. نویسنده‌ای به نامِ سوزان کِین [۲] به نظر با چنین تلقی‌ای موافق است.  او در کتابش: « ساکت: قدرتِ درون‌گرایان در جهانی که نمی‌تواند از حرف زدن دست بردارد» در اینباره بحث می‌کند که درون‌گرایان عمیقاَ بدفهمیده شده‌اند و اینکه توانایی‌هایشان از آنها رهبرانِ عالی‌ای ساخته است.

به هر حال، برای بیشینه کردنِ پتانسیلِ یک فردِ حقیقتاَ درون‌گرا، آن‌ها باید فضای کاری در اختیار داشته باشند که نیازهای مشخصشان را برطرف سازد. اگرچه برای این مهم، به تغییراتِ قابلِ توجهی نیاز نیست و بسیاری از اجزای مورد نیاز هم‌اکنون نیز در طراحی‌های نوینِ رایج لحاظ شده‌اند،  اما اعمالِ همین مقدار تغییرات نیز حسی از آسودگی و استقلال می‌آفریند، که درون‌گرایان مشتاقش هستند.

 

فضای کاریِ قابلِ جابجایی

درون‌گرایان در زمینه‌ی دوگانگی حقیقتاَ قابل مطالعه‌اند. اگرچه آنها مشتاقانه تنها کار می‌کنند و اغلب تنهایی را ترجیح می‌دهند، همچنین از ساختنِ  روابطِ عمیقِ شخصی با همکارانشان لذت می‌برند. به همین خاطر میزتحریر‌های قابل جابجایی برای برطرف‌سازیِ متناسبِ هر دو گونه نیازشان، گزینه‌ی عالی‌ای هستند. چنین میزتحریر‌هایی امکانِ دسترسیِ درون‌گرایانه‌ی آنها به تمامیِ بخش‌های دفترِ کار که ممکن است در یک لحظه‌‌ی موردِ توجهشان به آن نیاز داشته باشند را برقرار می‌سازد. اگر در زمانِ تنظیمِ یک گزارش به تنهایی احتیاج دارند، می‌توانند به گوشه‌ای بروند یا کنارِ پنجره‌ای خوش‌منظره قرار بگیرند. اگر زمانِ بحث درباره‌ی یک پروژه‌ی جدید با همکاری فرا رسیده است، می‌توانند میزِ تحریرشان را به کنارِ آنها ببرند. مزیتِ دیگری که در پی می‌آوریم، به صورتِ ویژه‌ای حیاتی است، زیرا اغلب اثربخش‌ترین حالتِ درون‌گرایان زمانی است که در محلّ آسوده‌ی خود قرار بگیرن.

فضاهای کاریِ قابلِ جابجایی به رفعِ چندین دغدغه‌ای  که کِین با دفاترِ کاریِ یک‌سره [۳] دارد، نزدیک می‌شوند. او در مصاحبه‌ای با فَست کامپِنی، عنوان کرده است که فضاهای کاریِ یک‌سره اگرچه می‌توانند اثربخشی داشته باشند، اغلبشان آکنده از میز و تجهیزاتند. چنین شلوغی‌ای  می‌تواند به کارآیی و آفرینندگیِ کارکنان ضربه بزند.

 

 

منبع: OFFICEDESIGNS

مرتبط: طراحی داخلی شما چگونه بر روی ناخودآگاهتان اثر می‌گذارد؟ بخشِ اول، بخشِ دوم

 

 

[۱]  USA Today

[۲] Susan Cain

[۳] open office plans

لابی ساختمان شما اولین جایی است که ساکنان وقتی وارد خانه می‌شوند، آن را می‌بینند و اولین بخش ساختمان است که هر مهمان ( یا خریدار احتمالی)  موقع بازدید از آپارتمانتان متوجه آن می‌شود. با توجه به این موضوع، در مورد لابی شما اهمیت دارد که آیا می‌خواهید با استفاده‌ی بیش از حد از مرمر مخارج را افزایش دهید یا هشتی‌ای ساده با صندلی و گلدان برای شما کفایت می‌کند. برای اینکه لابی تنها یک فضای گذر خشک و خالی نباشد، باید راحت و خوش‌آیند، با مبلمان متناسب،  نورپردازی جذاب  و طرح رنگی با سلیقه باشد. 

یک لابی ایده‌آل باید کارکردی به عنوان فضای چندمنظوره داشته باشد. باید هویت ساختمان را نمایندگی کند، برای ساکنین آسایش فراهم کند و برای مالکان جدید بالقوّه جذابیت داشته باشد. همچنین به عنوان بخشی که امنیت ورود به ساختمان را در آن کنترل می‌کنند  و جایی برای تعامل ساکنان و میهمانان و کارکنان، بتوان آن را مورد استفاده قرار داد. بازطراحی یک لابی کاری دشوار و سنگین است. پیش از فکر کردن به تکه‌های رنگ و نمونه‌های فرش، باید یک طراح استخدام شود. وقتی موضوع طراحی داخلی است، اکثر افراد خود را صاحب‌نظر می‌دانند ( نه فقط در مورد علایق شخصیشان، بلکه در مورد آنچه به نظرشان واقعا بد است). انتخاب یک طراح از میان خیل افرادی که توسط دوستان و آشنایان معرفی می‌شوند مشکل است. 

تصمیم‌های زیبایی‌شناسانه

اگر هنگام طراحی لابی سعی کنید همه سلیقه‌ها را راضی نگه دارید، کارتان خراب می‌شود. این موضوع را افراد زبر و زرنگ در این حرفه می‌دانند. اگرچه ابعاد زیبایی‌شناسانه‌ای مانند رنگ دیوارها یا انتخاب میان موکت یا فرش بسیار ذهنی هستند و میان میان اجتماعات و ساختمان‌ها و شرکت‌ها متفاوتند اما در میان طراحان در مورد اینکه یک لابی به لحاظ وجودی باید چه چیزی باشد، توافق‌هایی هست. بیشترین چیزی که از حرفه‌ای‌ها شنیده می‌شود، آن است که این فضا باید زیبا و کارکردی و البته راحت باشد، اما نه خیلی راحت.  یکی از طراحان می‌گوید در مکان‌ها عمومی مبلمانی که مخصوص لم دادن است، متناسب نیست، چون افراد زیادی روی آن می‌نشینند و به سختی بلند خواهند شد.  مبلمان لابی باید طوری طراحی شود تا برای آنچه به آن « استفاده‌ی قراردادی» می‌گویند، مناسب باشد. این مبلمان با مبلمان خانگی متفاوت است. این مبلمان برای استفاده‌ی سنگین ساخته و متناسب‌سازی شده است، در حالیکه مبلمان خانگی در اینگونه موارد بیش از شش ماه دوام نمی‌آورد.

یک طراح حرفه‌ای معمولن کارش را با رویکردی پایین به بالا آغاز می‌کند؛ یعنی از کف. برخی لابی‌ها موکت هستند اما معمولا کف لابی از جنس سنگ، کاشی چینی یا نوعی سطح سخت است که بماند و آسیب‌پذیر نباشد. موکت خوب به نظر می‌رسد  و صدای راه رفتن بر روی آن گرفته می‌شود اما با اولین لکه‌ای که روی آنها بیافتد، کار پاک کردن آن بسیار دشوار خواهد بود.

دیوارها هم بسیار مهمند. طراحان همواره دنبال جایی می‌گردند که افراد در آن با دیوارها در تماسند و آنجا تقریبا گوشه‌های بیرونی است. بنابرابن اگر ببینند آن نقطه آسیب‌پذیر است،  با استفاده از موادی که در اختیار دارند، سعی می‌کنند از آن نقطه محافظت کنند.  بدون اینکه کارشان مصنوعی به نظر برسد. 

حتی ساختمان‌هایی با بودجه‌ی محدود هم اگر پول را به نحو درستی خرج کنند، می‌توانند لابی مناسبی داشته باشند. یکی از عناصر بسیار پرارزش نورپردازی است. باید نورپردازی و کف‌سازی را بسیار مورد توجه قرار دهید.  می‌توانید رنگ نقاشی را برای یک لابی ارزان‌قیمت‌تر به نحوی به کار ببرید که بسیار تاثیرگذار باشد، اما اگر نورپردازی درستی نداشته باشید، هیچ ندارید.

تنوع لابی‌ها ناشی از گوناگونی ساختمان‌هاست.  هر لابی باید چیزی مخصوص به خود داشته باشد و  اینکه می‌بینیم یک لابی شبیه بیست لابی قبلی در ساختمان‌های دیگر است، مطلوب نیست. آن چیز مخصوص می‌تواند شامل نورپردازیِ تزئینی یا هر یک از جزئیات چیزهای مختلف باشد. باید به فضایتان هویت ببخشید؛ چیزی که آن را متمایز کند. شاید لابی شما  دیواری متمایز[۱] داشته باشد که دیگر ساختمان‌ها  ندارند.

در آخر به این موضوع توجه داشته باشید که اگرچه لابی  اتاق جلویی ساختمان شماست، اما نباید آن را با اتاق نشیمن آپارتمانتان اشتباه بگیرید. باید اتاقی عمومی یا نیمه‌عمومی طراحی کنید که حسی از سکونت داشته باشد. داشتن این دو موضوع در کنار هم کار آسانی نیست؛ لابی شما باید ظاهری مسکونی داشته باشد که می‌تواند در عین حال استفاده‌های سنگین و غیرخانگی را تاب آورد.

 

منبع: COOPERATOR

[۱] feature wall