همان طور که هر کس که تا به حال به یک آپارتمانِ مدرنِ شهری اثباب‌کشی کرده است می‌تواند گواهی دهد، افزودنِ کاراکتر به فضاهای بزرگِ سفید می‌تواند یک چالش باشد. برای الهام‌گیری در ادامه به طراحی‌ای از سوفی اشبی [۱] نگاهی انداخته‌ایم.

 

 

قبل

اگر در شهر زندگی کنید، چنین آپارتمانی را صدها بار می‌بینید: آشپزخانه‌، ناهارخوری و اتاقِ نشیمنِ روشنِ سفید، پنجره‌هایی با شیشه‌های قدّی [۲]، بالکنِ آفتابگیر و اتاق‌هایی با ظاهر معمولی و بدونِ ویژگیِ بخصوص. اگرچه خرید یا اجاره‌ی یک آپارتمانِ نوساز مزایای بسیاری را با خود به همراه دارد- برای شروع رطوبت یا خشکی شما را غافلگیر نمی‌کنند-  اما چیزی کلیدی وجود دارد که این خانه‌ها می‌توانند فاقدش باشند و آن چیز شخصیت است. این « جعبه‌ی سفیدِ مدرنِ» فراگیر ممکن است تمیز و روشن و جادار باشد، اما همان طور که هر کس که در چنین جایی زندگی کرده باشد می‌تواند گواهی دهد، خودمانی ساختنِ چنین خانه‌هایی دشوار است.

از آن جایی که این خانه‌ها متناسب با هیچ سبکِ دکوراسیونِ بخصوصی نیستند، به نظر می‌رسد کلید رسیدنِ به دنجی [۳] در چنین جاهایی در ترکیبِ هوشمندانه‌ی مبلمان، رنگ‌ها و سطوح است. در ادامه با دکوراتورِ پروژه‌ی تازه‌ی برج ساوت بنک [۴] در لندن ، سوفی اشبی، همراه می‌شویم و از توصیه‌هایش برای افزودنِ کاراکتر  به یک آپارتمانِ مدرن جویا می‌شویم.

 

 

برای آنکه ترکیب‌ها در آشپزخانه و اتاقِ نشیمن جواب بدهند، چه توصیه‌ای دارید؟

هارمونیِ طرحِ رنگ را در تمامیِ مراحل حفظ کنید. مطمئن شوید هر چیزی که در آشپزخانه می‌گذارید، حتی توستر، با بقیه‌ی چیزها هماهنگ باشد.

مطمئن شوید  فضا متناسب برای سرگرمی است. من اغلب از نیمکت‌های سفارشی  برای میزِ ناهارخوری استفاده می‌کنم چون می‌توان افرادِ بیشتری را پشتِ آن نشاند و از دریای صندلی‎‌هایی که در ست‌های اتاق‌های ناهارخوریِ رسمی معمول است، فاصله گرفت.

اجزای برجسته‌ی آشپزخانه را با قرار دادنشان در معرضِ دید بیشینه سازید. برای نمونه، ظروف شیشه‌ای  و سرامیکیِ زیبای خود را در کنار کتابها و گیاهانتان در قفسه‌ها قرار دهید.

چه سبک یا دوره‌ای از مبلمان را پیشنهاد می‌کنید؟

من به طورِ کلی به هیچ دوره، سبک یا ژانری نگاه نمی‌کنم، بلکه باید هر جزء را مدّ نظر داشت. شگفتی از ترکیب‌های غافلگیرکننده پدید می‌آید، مثلاَ ترکیب سبکِ دهه‌ی شصتِ میلادی با سبکِ مبلمانِ قرن نوزدهمی. اما مدرنیسم، همیشه جذابیتی بی‌زمان خواهد داشت. من داستانِ پشتِ مدرنیسم را دوست دارم: دور شدن از کلاسیک‌ها و رفتنِ به سمتِ ناشناخته‌ها. این سبک، زمانی را بازنمایی می‌کند که طراحان واقعاَ به آینده نگاه می‌کردند.  

آیا سطوح و رنگ‌هایی وجود دارند که مشخصاَ در زمینه‌ی «جعبه‌ی سفیدِ مدرن» جواب بدهند؟

من استفاده از لحن‌های خاکی [۵] و رنگ‌های طبیعی را دوست دارم.  قدرت رنگ‌ها و گیاهانِ رنگارنگ باید مهار شود، تا یک جَو درونِ چنین آپارتمانی بیافرینند.

یکی از رنگ‌های محبوبِ من پنلی طراحی‌شده توسطِ paint & paper library است که ما در فضای یکسره‌ی نشیمن، کار، آشپزخانه در برجِ ساوت بنک از آن بهره بردیم. این رنگ به ظرافت جوّی دنج را در فضایی که به صورت معمول کاملاَ سفید رنگ می‌شود، می‌پرورد.

 کجاها باید به آسانی خرج کرد و کجاها باید پول را حفظ کنیم؟

ترجیحِ کیفیت بر کمیت همیشه شعار من است. موضوع بر سرِ جمع کردنِ معدودی اجزای با کیفیت است؛ مانند یک صندلی مدرنیستیِ زیبا یا یک میزِ قهوه از دهه‌ی چهل و استفاده از آنها برای اینکه به کلّ اتاق جلوه ببخشند.

من یک فضای داخلی را همانطور خلق میکنم، که یک کلکسیونِ هنری را گرد می‌آورم؛ با ملاحظه‌ی بسیار برای هر قطعه، زمینه‌اش، دور و اطرافش و جایگاهش داخلِ اتاق.

جای کلیدی‌ای که باید در آن سرمایه‌گذاری کرد، کارهای هنریِ اصیل است. آن‌ها ماندگارند و با گذرِ زمان به ارزششان افزوده می‌شود، این در حالی است که بدبختانه ارزش بیشتر نورپردازی‌ها و مبلمان با گذرِ زمان از دست می‌رود.

بعد از کارهای هنریِ اصیل، اشیای آنتیک هستند. که می‌توان نمونه‌های خوبی از آنها را با قیمت‌های مناسب در بازارهای مجازی مانند ebay پیدا کرد. استفاده از کتابها و گیاهان نیز راه‌ِ بسیار خوبی برای افزودن زندگی به اتاق و روح‌بخشی به آن بدون خرج چندان است.

مبلمان را در اتاقی با اندازه‌ی معمول، چگونه می‌چینید؟

مقیاس و تناسب همه چیز است. در اتاقی با اندازه‌ی معمول ، بر روی این موضوع متمرکز شوید که اطمینان یابید سبکِ مبلمانِ شما نسبتاَ خوب است و  و بیش از حد بد قواره و بد اندازه نیست. کاناپه‌ای با اجزای شسته و رفته‌تر و بهتر مانند پایه‌ی فلزّی به جای پاسنگی [۶] ، انتخاب کنید. این موضوع سبُکی را ارتقا می‌بخشد و  احساس قرار داشتنِ یک بلوکِ سنگی در میانه‌ی اتاق را نخواهید داشت.

فرش‌ها  برای بخش‌بندیِ مناطقِ مختلفِ اتاق و ثابت کردنِ مبلمان در آن فضاها مفیدند. اگر فرشی بخرید که به کاناپه‌ی شما و صندلی‌هایتان بیاید، آن ناحیه مشخص می‌شود. یک فرشِ دیگر که نازک‌تر و رونده باشد ( شاید یک قالیچه)  می‌تواند  فضای دیگری در اتاق را طوری تعیین کند که برای محلّ مطالعه یا ناهارخوری مناسب باشد.

 

 

منبع: HOUSE & GARDEN

مرتبط: خانه‌ای معاصر برای آینده، روان‌شناسی رسیدن به تعادل بصری در طراحی داخلی و مبلمان هنگام طراحی دوباره‌ یک اتاق، با اهمیت‌ترین موضوع است

 

[۱] Sophie Ashby

[۲] plate-glass windows

[۳] coziness 

[۴]  South Bank Tower

[۵] earthly tones

[۶] plinth base

بخشِ اول

بالاخره، معماریِ داخلی چیست؟ بحث پیرامونِ اصطلاحاتی چون معماری، معماریِ داخلی، طراحیِ داخلی و دکوراسیونِ داخلی شدّت گرفته است. در مرکزِ این گفتگو کمرنگ شدنِ خطوطی که نقش و مسئولیت‌های هر یک از این حرفه‌ها را تعریف می‌کنند، قرار دارد. کجا طرّاحیِ داخلیِ یک فضا پایان می‌گیرد و معماری آغاز می‌شود و بالعکس؟

در چند دهه‌ی گذشته، عواملِ زیادی بوده‌اند که بر ابهامِ این عناوین افزوده‌اند؛ پیشرفتِ آموزشِ طراحیِ داخلی یکی از آنهاست. این موضوع در جای خودش سببِ افزایشِ گستره‌ی این حرفه شده است و بسیاری از طراحانِ داخلی را به سمتِ مشارکتِ بیشتر در ابعادِ معمارانه و تکنیکیِ طراحیِ داخلی و مشارکتِ کمتر در بخشِ نرمِ دکوری و مبله کردن، بُرده است.

 

در نتیجه، بسیاری از رشته‌های دانشگاهیِ طراحیِ داخلی به رشته‌های معماریِ داخلی تغییرِ نام داده‌اند تا دقیق‌تر آنچه پوشش می‌دهند را بازتاب دهند. چنین رشته‌هایی محبوبیتِ زیادی پیدا کرده‌اند. تربیتِ در حالِ افزایشِ طراحانی با دانشِ معماری، در جای خودش باعثِ  دشواریِ  تمایزگذاری میانِ معماری و طرّاحیِ داخلی شده است.

بنابراین، باید پرسید: معماریِ داخلی چیست؟  و شاید پرسشی از آن مهمتر: چگونه از معماری، طرّاحیِ داخلی و دکوراسیونِ داخلی متمایز می‌شود؟ در ادامه به بررسیِ نقش‌ها و مسئولیت‌های متمایزِ این حرفه‌ها می‌پردازیم.

معماریِ داخلی چیست؟

 

اگر بخواهیم بیانی غیرمنعطف داشته باشیم، باید بگوییم معماریِ داخلی یک موضوع است و نه یک حرفه. تخصیصِ اصطلاحِ  «معمار» ( مانند « دکتر») محافظت‌شده است و نمی‌تواند توسطِ کسی که پیش‌نیازها و گواهی‌های مشخصی را ندارد، استفاده شود.

معماریِ داخلی به عنوانِ یک اصطلاح بر اثرِ افزایشِ گستره‌ و مسئولیت‌های طراحانِ داخلی در زمانِ اخیر مورد استفاده قرار می‌گیرد، که بخشِ زیادی از آن در نتیجه‌ی پیشرفت‌هایی در فنّاوریِ طراحی(CAD)  و همچنین پیشرفت‌هایی در آموزشِ طرّاحیِ داخلی بوده است. اکنون بسیاری از دوره‌های دانشگاهی به دانشجویان در موردِ عناصرِ سازه‌ای تکنیکیِ ساختمان‌ها آموزش می‌دهند، که همین موضوع آغازِ کمرنگ شدنِ مرز بینِ معماری و طراحیِ داخلی بوده است. نقشِ هر دو طراحِ داخلیِ متفاوت می‌تواند به شدت با یکدیگر تفاوت داشته باشد. در حالیکه ممکن است یکی از آنها دغدغه‌ی دکور و مبلمان و پروژه‌هایی با مقیاسِ کوچک را داشته باشد، دیگری ممکن است دغدغه‎‌ی پروژه‌های بزرگتری شاملِ مهارت‌های تکنیکی و همین طور هنری و زیبایی‌شناسانه  را داشته باشد. طرّاحِ دوم بیشتر محتمل است که آموزشِ معماریِ داخلی دیده باشد.

کاربستِ معماریِ داخلی نیاز دارد که طراحان تقریباَ هر چیزی را که به ساختنِ فضایی داخلی که بر روی سکونت انسانی تاثیر می‌گذارد، مرتبط است، شاملِ مواد، پرداخت‌ها [۱]، نیازهای الکترونیکی، لوله‌کشی، نورپردازی، تهویه، ارگونومی و استفاده‌ی هوشمندانه از فضا را در نظر بگیرند. طراحانِ داخلی با آموزش دیدنِ معماریِ داخلی معمولاَ در فرآیندِ ساخت حاضر خواهند بود و در طولِ تمامیِ مراحلش نظر با اهمیتی خواهند داشت، از طرح‌های اولیه تا آخرین دستکاری‌ها.

 

 

 

نیازهای متغیّرِ جامعه‌ی مدرن، نقشِ طراحانِ داخلیِ آگاه از معماری را به شکل فزاینده‌ای مهم ساخته است. خصوصاَ در فروشی ، اغلب فقط داخلِ یک ساختمان بازطراحی می‌شود، در حالیکه پوسته‌ی بیرونیِ ساختمان دست‌نخورده باقی می‌ماند. این نوع از پروژه‌ی نوسازی قلمروی واقعیِ معماریِ داخلی است.

به بیانی ساده و کلّی، طرّاحیِ داخلی بیشتر با جنبه‌ی هنریِ ساختمان مرتبط است و معماریِ داخلی با جنبه‌ی علمیِ آن.  

 

منبع:  IDI Design Blog

 

مرتبط: انتظاری که طراحانِ داخلی از خانه‌ی هوشمند دارند ،  ۱۰ ترفند برای طراحی دکوراسیون داخلی فضاهای کوچک و فضاهای داخلی در معماری و لایه‌های معنایی، پخشِ پایانی

 

[۱]  finishes

مشخصاتِ کلی:

طراحانِ داخلی: استودیو In2

موقعیت: تایپه، تایوان

سرطراحان [۱]: هاوارد یو، ویلیام سون

مساحت: ۱۵۲فیت مربع [۲]

سالِ انجامِِ پروژه: ۲۰۱۸

سازندگان: BoConcept  ، GUBI ، QisDESIGN ، SeedDesign

 

 

طراحی‌های آینده تدریجاَ به تأکید بر روی یکپارچه کردنِ سبک‌های چینی و غربی  پایان خواهند داد، زیرا در چنین یکپارچگی‌ای، طبیعتاَ سبک‌های زندگیِ متفاوت غیرقابلِ تمایز خواهند شد. با به اشتراک گذاریِ  افکاری مشابه با صاحیان خانه که در خارج از کشور کار می‌کنند، ما طرحی از خانه را مفهوم‌پردازی کردیم که معاصر را با آینده یکپارچه می‌کند. با چینشِ نقاشی‌های غربی و شرقی در این خانه، اثرِ هنریِ نویی را تولید کردیم که در آینده می‌تواند به عنوانِ الهام‌بخشی برای موازنه‌ی فرهنگی و موفقیت مشترک عمل کند.

 

 

این طراحی محدود به بازآفرینیِ تکنیک‌های سنتیِ فرم‌های غربی و شرقی نیست و به جای آن فرم‌ها، بافت‌ها، الگوها و خطوط را که ریشه در جاهای متفاوتی دارند واسازی [۳] و بازسازماندهی [۴] می‌کند و آنها را در طراحیِ فضاییِ ساده‌ای به کار می‌برد. این کار توازنی دارای هارمونی که نه تنها بر روی مشارکتِ مشترک، بلکه بر روی ادغامی کامل و برابر از سبک‌ها استوار است ایجاد می‌کند، در حالیکه به صورتِ ضمنی دلالت مفهومیِ [۵] هنریِِ فضای زندگی را نشان می‌دهد.

 

این طراحی با استفاده از طرحی باز [۶] به عنوانِ نشانش، گشودگی‌ای رها [۷] را به کار می‌گیرد تا تمامِ کارکردهای زندگی را  یکپارچه ‌سازد و سیستمی از ارتباطات، اتصالات و بخش‌های مشترک در عینِ حفظِ فضای خصوصی را ایجاد کند. کاربستِ  هر دو نوع خطوطِ صاف و منحنی به عنوانِ راهنماهای دیداریِ ویژه‌ای برای ایجادِ تنوع در ادراک‌ها از  فضای زندگی عمل می‌کنند. کاربستِ مؤلفه‌های طراحی مانند شبکه‌ها، رشته‌ها و ستون‌های عمودی گستره‌ی متنوعی از تغییراتِ زمانی را به نورپردازی و سایه‌های فضای داخلی  می‌افزاید  و از این راه عنصری پویا را درونِ یک فضای ایستا ایجاد می‌کند.

 

 

این فضای رو به جنوب که در محله‌ای پرتنوع واقع شده است، درهای بادبزنیِ [۸] چرخشیِ افقی را برای ایجاد یک ورودیِ منعطف و تغییرپذیر  به کار گرفته است. این طراحی با کمکِ کرکره‌های افقی امکانِ انتشارِ نور را می‌دهد و فضایی را ایجاد می‌کند که در آن تعاملِ نور و سایه با تغییر دادنِ موقعیتِ درهای کرکره‌ای، بسته به اینکه چه زمانی از روز باشد، می‌تواند تنظیم شود.  

 

 

 

منبع:  arch daily

مرتبط: کوشک ایرانی با ایوان سرتاسری، طراحی گروه معماری زاو، مزرعه‌‌‌ی مدرن شگفت‌انگیز در دامنه‌ی کوه و قلمروی تلاقی/ گروهِ طراحی داخلیِ کای‌این 

 

[۱] lead designers

[۲] حدود ۴۶ متر مربع

[۳] deconstruction

[۴] reorganization

[۵] connotation

[۶] open plan

[۷] Free opening

[۸] louver doors 

یک فضای کاریِ حرفه‌ای می‌تواند کارفرمایان را تحت تاثیر قرار دهد ، در حالیکه یک دفترِ کاری با طراحیِ ارگونومیک می‌تواند بهره‌وری را بالا ببرد و تن‌درستیِ محلّ کار را تسهیل کند. اگرچه تصمیم‌گیری برای زمانِ اِعمالِ این تغییرات می‌تواند چالش‌برانگیز باشد. یک شرکت باید این موضوع را در نظر بگیرد که بیشترین نیازها و  فرصت‌ها در کدام بخشند. پنج موقعیت که کسب و کارها می‌توانند از آنها برای روزآمدن کردن فضای شرکت بهره ببرند، در پی می‌آیند.

 

۱-  جابجاییِ محلّ کسب و کار

کسب و کارها به دلایلِ گوناگون محلّ کارشان را تغییر می‌دهند. میل به سود بیشتر، به دست آوردن بازارهای جدید و حلّ مسائلِِ نیروی کار، سه تا از این دلایل هستند.[۱] فارغ از دلیلتان برای این کار، انتقال به یک دفترِ کار جدید به شما بهترین فرصت را می‌دهد تا یک طراحیِ نوین با اثربخشیِ بیشتر داشته باشید.

این موقعیت شانسی عالی برای اجرایی کردنِ تغییرات گسترده است؛ از سفارشِ  مبلمانِ اداریِ تازه تا رنگ زدن دیوارها با رنگ‌های مختلف. برای مثال،  می‌توانید برای تمامیِ نیروی کاری‌تان میزِ کارِ ایستاده- نشسته تهیه کنید. ارتفاعِ قابلِ تنظیمِِ این میزها به این معنا است که کارمندان می‌توانند بایستند و روالِ خطرناکِ  نشستنِ دائمی را، بدون آنکه از کار کردن دست بکشند، بشکنند. به علاوه، مطمئن شوید که نورپردازی کافی را با نور طبیعی ترکیب می‌کنید تا محیطِ کاریِ ایده‌آلی فراهم شود.

 

 

۲- کهنه به نظر رسیدن

دفترِ کاری با دیوارهایی به رنگی خسته‌کننده، میزهایی قدیمی و صندلی‌هایی با چرخِ از کار افتاده، این پیام را منتقل می‌کند که شرکت از زمانه عقب است. کارمندها می‌خواهند  برای سازمانی کار کنند که به جلو پیش می‌رود و یک دفترِ کاریِ خارج از رده، می‌تواند ادراکِ متضادی را موجب شود. به علاوه، شما فضایی می‌خواهید که به آسودگی بتوانید کارفرمایانتان را به آنجا دعوت کنید. اضافه کردن جنبه‌های مدرن مانندِ مبلمان با طراحیِ ارگونومیک و دکوراسیونِ اداریِ معاصر می‌تواند فضا را روشن کند و روحیه‌ی کارمندان را ارتقا دهد.

 

 

۳- تغییر فرهنگی

برخی مواقع تغییراتِ فرهنگی تدریجاَ به صورتِ خودبه‌خودی رخ می‌دهند. در مواقعِ دیگر، کارفرمایان تغییر را تسهیل می‌کنند تا رضایتِ کارمندان و تصویرِ برندشان[۲] را بالا ببرند. به هر حال، دفترِ کاری باید به عنوان راهی برای پرورش یک فرهنگِ شرکتی عمل کند. این موضوع معمولاَ به طراحیِ فضایی برای موثر برای همکاری دارد، که به معنای اضافه کردن جاهایی برای کارِ گروهی و ساختن ارتباطات است. اتاق‌های بازی یا سالن‌های استراحت برای این کار بسیار عالی هستند.

 

۴- کوچک شدنِ فضای کاریِ شما

همه‌ی کسب و کارها برای رشد هدف‌گذاری می‌کنند اما همه‌ی شرکت‌ها از این منظر برای آینده برنامه‌ریزی نمی‌کنند.  به همین خاطر ممکن است که آنها فضای کاری که  تعداد زیادی کارمند، تجهیزاتِ بهتر یا فضای همکاریِ را در خود جا دهد، در اختیار نداشته باشند. این کمبودِ برنامه‌ریزی می‌تواند از پتانسیل‌های سازمان برای موفقیت، جلوگیری کند. خوشبختانه، برای بیشینه کردنِ فضا تعداد اندکی بُرشِ طراحانه نیاز است.

در این کوشش،  مهم است که جریانِ رفت و آمد، کنترلِ حجم و انعطاف‌پذیری برای رشد بیشتر در آینده را در نظر داشته باشیم. برای مثال،  کارفرمایانی که خواهانِ همکاریِ کارمندانشان هستند باید دسترس‌پذیری همکاران به میزِ کاریِ یکدیگر را آسان سازند. گذرگاه‌های آشکار میانِ مبلمانِ اداری نکته‌ای کلیدی است. به علاوه، فضاهای همکاری، مانندِ جایی با مبل‌های سرتاسری و میزهایی کوچک، باید فاصله‌‌ی لازم از  ایستگاه‌های کاری را داشته باشد تا گفتگوها حواسِ افرادِ دیگر را پرت نکند. در آخر، بخشی از دفتر کاری را  برای تطبیق‌پذیری برای جا کردن رشدِ آینده‌ی شرکت در آن، شناسایی کنید. این بخش می‌تواند جایی باشد که ناحیه‌ی مخصوص به همکاری را در آن قرار می‌دهید که ممکن است بعداَ تبدیل به فضایی برای قرار دادنِ میزهای اداری بیشتر شود.

 

 

۵- فضای کمتر استفاده‌شده

برای برخی شرکت‌ها، موقعیتی بالعکسِ این عنوان صدق می‌کند. کارفرمایان به دفترِ کاری نگاه می‌کنند  و فضاهای خالی و جاهایی که برای اهدافی که برای آن‌ها ایجاد شده‌اند، استفاده نشده است را می‌بینند. این موضع فرصتی برای طراحیِ دوباره را حاضر می‌کند که نه تنها بهره‌وری را افزایش می‌دهد، بلکه هزینه‌ها را نیز بهینه می‌کند. کم‌استفاده‌شده رها کردنِ جاهایی از دفترِ کاری ضرورتاَ به این معناست که سازمان‌ها بودجه‌ای را که برای فضای دفترِ کاری در نظر گرفته شده است را تلف می‌کنند.

این را در ذهن داشته باشید که طراحیِ دوباره‌ برای حداکثر استفاده از فضای کمتر موردِ استفاده قرار گرفته، شما را  به فضای خالی محدود نمی‌کند.  این بدان معناست که بخش‌های دیگر نیز می‌توانند گسترش بیابند. برایب نمونه، می‌توانید برای کارمندان میزهای کارِ بزرگتری تهیه کنید که جای بیشتری برای قرار دادنِ چیزها داشته باشند.   برداشتن چیزهای مورد نیاز از روی میز به دلیل کمبود جا موجب پریشانی می‌شود و  سازماندهیِ بیشترِ چیزها  منجر به تندرستیِ بیشترِ کارکنان.

 

منبع: OFFICEDESIGNS

 

مرتبط:  دگرگون کردن فضاهای داخلی در معماری، بخش اول، بخش دوم، بخش سوم، بخش چهارم ، طراحی لابی نوین

       

   

[۱]  Entrepreneur

[۲] brand image  

بخشِ اول

اصطلاحِ درون‌گرا به فردی اشاره دارد که اطلاعات را به صورتِ درونی پردازش می‌کند. برخلافِ همتایانِ پر سر و صدا و معاشرتی‌شان، برون‌گرایان، درون‌گراها اَشکالِ مستقیم‌تر ارتباط و تعاملِ اجتماعی را ترجیح می‌دهند. اگرچه اغلب به چشمِ افرادی کناره‌گیر و کمتر اجتماعی به آنها نگریسته می‌شود، در حقیقت درون‌گراها درست عکسِ آن هستند. در گزارشی که در اصل یو.اس.ای.تودی [۱] آن را تهیه کرده بود، آمده است که چندین مطالعه نشان داده است که درونگرایان اعضای تیمیِ عالی‌ای هستند که به خاطرِ مهارت‌های ارتباطی و شنیداری‌شان شناخته می‌شوند. نویسنده‌ای به نامِ سوزان کِین [۲] به نظر با چنین تلقی‌ای موافق است.  او در کتابش: « ساکت: قدرتِ درون‌گرایان در جهانی که نمی‌تواند از حرف زدن دست بردارد» در اینباره بحث می‌کند که درون‌گرایان عمیقاَ بدفهمیده شده‌اند و اینکه توانایی‌هایشان از آنها رهبرانِ عالی‌ای ساخته است.

به هر حال، برای بیشینه کردنِ پتانسیلِ یک فردِ حقیقتاَ درون‌گرا، آن‌ها باید فضای کاری در اختیار داشته باشند که نیازهای مشخصشان را برطرف سازد. اگرچه برای این مهم، به تغییراتِ قابلِ توجهی نیاز نیست و بسیاری از اجزای مورد نیاز هم‌اکنون نیز در طراحی‌های نوینِ رایج لحاظ شده‌اند،  اما اعمالِ همین مقدار تغییرات نیز حسی از آسودگی و استقلال می‌آفریند، که درون‌گرایان مشتاقش هستند.

 

فضای کاریِ قابلِ جابجایی

درون‌گرایان در زمینه‌ی دوگانگی حقیقتاَ قابل مطالعه‌اند. اگرچه آنها مشتاقانه تنها کار می‌کنند و اغلب تنهایی را ترجیح می‌دهند، همچنین از ساختنِ  روابطِ عمیقِ شخصی با همکارانشان لذت می‌برند. به همین خاطر میزتحریر‌های قابل جابجایی برای برطرف‌سازیِ متناسبِ هر دو گونه نیازشان، گزینه‌ی عالی‌ای هستند. چنین میزتحریر‌هایی امکانِ دسترسیِ درون‌گرایانه‌ی آنها به تمامیِ بخش‌های دفترِ کار که ممکن است در یک لحظه‌‌ی موردِ توجهشان به آن نیاز داشته باشند را برقرار می‌سازد. اگر در زمانِ تنظیمِ یک گزارش به تنهایی احتیاج دارند، می‌توانند به گوشه‌ای بروند یا کنارِ پنجره‌ای خوش‌منظره قرار بگیرند. اگر زمانِ بحث درباره‌ی یک پروژه‌ی جدید با همکاری فرا رسیده است، می‌توانند میزِ تحریرشان را به کنارِ آنها ببرند. مزیتِ دیگری که در پی می‌آوریم، به صورتِ ویژه‌ای حیاتی است، زیرا اغلب اثربخش‌ترین حالتِ درون‌گرایان زمانی است که در محلّ آسوده‌ی خود قرار بگیرن.

فضاهای کاریِ قابلِ جابجایی به رفعِ چندین دغدغه‌ای  که کِین با دفاترِ کاریِ یک‌سره [۳] دارد، نزدیک می‌شوند. او در مصاحبه‌ای با فَست کامپِنی، عنوان کرده است که فضاهای کاریِ یک‌سره اگرچه می‌توانند اثربخشی داشته باشند، اغلبشان آکنده از میز و تجهیزاتند. چنین شلوغی‌ای  می‌تواند به کارآیی و آفرینندگیِ کارکنان ضربه بزند.

 

 

منبع: OFFICEDESIGNS

مرتبط: طراحی داخلی شما چگونه بر روی ناخودآگاهتان اثر می‌گذارد؟ بخشِ اول، بخشِ دوم

 

 

[۱]  USA Today

[۲] Susan Cain

[۳] open office plans